Hoe werkt dat? Meer Intensive Care (IC) bedden, maar wel met voldoende gekwalificeerd personeel? Hoe zorg je ervoor dat de verpleegkundigen met de juiste kwalificaties worden ingezet? @Stefzorgt werkt op de Spoed Eisende Hulp (SEH) van het Erasmus MC en wordt nu ingezet op de IC van dit ziekenhuis. Hoe heeft hij de overstap van de SEH naar de IC ervaren? Wat gebeurd er op de IC? En is het werken op de IC voor hem nu een extra belasting? Je leest het nu, in deze nieuwe blog over het coronavirus.

Normaliter ben ik als Intensive Care (IC) en Spoed Eisende Hulp (SEH) verpleegkundige en ben ik alleen werkzaam op de SEH van het Erasmus MC. Op de SEH hebben we tijdens de pandemie van het Coronavirus vele procedures moeten veranderen en flinke logistieke veranderingen door moeten voeren. Denk hierbij aan de ETU (externe triage unit) en de ‘COVID-straat’ waarin we gestructureerd en in hoog tempo alle (verdachte) COVID-19 patiënten kunnen beoordelen.

Desondanks liep de patiëntenstroom richting de SEH terug en bleek de zorg qua drukte zeer goed te dragen. Dit gaf de mogelijkheid om een aantal IC/SEH verpleegkundigen tijdelijk ‘uit te lenen’ aan de Intensive Care, daar waar de afdelingen wél helemaal vol liggen en de werkdruk dus flink was toegenomen. Het Erasmus MC heeft de IC capaciteit flink vergroot om de drukte op te kunnen vangen, maar om deze bedden in bedrijf te houden is er natuurlijk wel voldoende gekwalificeerd personeel nodig.

Enthousiast heb ik mij aangemeld dat ik graag op de IC de mouwen wilde opstropen en daar mijn steentje bij wilde dragen. Na anderhalf jaar nauwelijks op een IC gewerkt te hebben, heb ik dus de afgelopen week weer intensieve zorg mogen verlenen aan de zwaarst getroffen Coronapatiënten.

Maar wat gebeurt er dan op die intensive care? Voor velen onbekend wat er nu eigenlijk achter de gesloten deuren van de IC gebeurt, ook voor vele collega verpleegkundigen uit het ziekenhuis. Mede door de Italiaanse beelden in de media en later ook de Nederlandse filmpjes en berichtgevingen over het werk op de IC heeft de maatschappij hier een beter inzicht in gekregen. Er zullen veel mensen geschrokken zijn over wat er momenteel op de IC gebeurt, de beelden spreken voor zich.

De beelden van patiënten zo goed als naakt op hun buik in coma aan de beademing, dat wens je niemand toe. In de afgelopen weken is de IC misschien wel gebombardeerd als belangrijkste plek van Nederland waar de meeste aandacht naar uit gaat. De IC capaciteit moest opgeschaald worden anders zouden we met zijn allen een groot probleem krijgen als er geen plek meer is voor de ziekste patiënten in de samenleving. Maar niet alleen de IC, maar zóveel andere afdelingen, instellingen, organisaties en bedrijven hebben enorm moeten opschalen. Achter de schermen en buiten de media om is er onbeschrijfelijk veel werk verricht om dit alles te realiseren.

Waar de Brabantse ziekenhuizen overdonderd werden, hebben de noordelijker gelegen ziekenhuizen voorbereidingstijd gekregen en deze tijd ook enorm goed benut. Zodoende hebben zij de Brabantse ziekenhuizen kunnen ondersteunen.

Uiteraard gaan er in deze tijden ook ‘horror verhalen’ rond, ook over de IC, waar vaak niks van waar is. Toch doet dit iets met je. Zal het nou écht zo erg zijn? Krijgen de patiënten wel de hoge kwaliteit zorg die normaal ook gegeven wordt? Daar kan ik alleen maar ‘JA’ op antwoorden. Ja, het is erg, maar ook ‘ja’, iedere patiënt krijgt de zorg waar hij of zij recht op heeft en komt niets tekort.

In mijn eerste diensten op de IC heb ik een enorme saamhorigheid mogen ervaren. Alle hulp vanuit andere afdelingen, werkelijk iedereen op de IC is gedreven en lijkt op een missie. Dat er iets bijzonders gaande is, dat hangt gewoon in de lucht, dat merk je.  De ketting is zo sterk als de zwakste schakel en zo is dat ook op de IC. Niemand loopt de kantjes er vanaf, iedereen is gemotiveerd en geklaagd wordt er niet. “Als ik nu thuis zit en even vrij ben, dan ben ik benieuwd hoe het op dat moment op de IC gaat met de patiënten en mijn collega’s. Zoiets heb ik nog nooit ervaren.” Aldus een ervaren IC-verpleegkundige van het vaste team op de IC.

En is het werken op de IC een extra belasting in deze tijden? In het antwoord op deze vraag kan ik natuurlijk alleen voor mezelf spreken.  De zorg zoals deze nu verleend wordt, is voor mij geen onbekende zorg. Het beademen, de patiënten op hun buik, de nierdialyse, de vele medicamenten, het overlijden van patiënten en noem zo maar op. Dit is mijn werk en dit zijn de dagelijkse dingen waarvoor ik met plezier naar mijn werk ga. Dit klinkt misschien raar, want wat is daar nou leuk aan, al dat leed? Uiteindelijk doe je dit voor de patiënt en voel je je trots als je de kennis en kunde hebt om bij te dragen aan het herstel van de patiënt. Soms met succes, soms niet.

Natuurlijk doe je het ook voor de familie. De begeleiding van de familie vind ik een dankbare en mooie taak. Het zo goed mogelijk wegnemen van angst en onzekerheid voor zover dit kan en het uitleggen van bepaalde dingen die we uitvoeren bij de patiënt. Maar ook het bieden van steun en troost is iets wat ik vind dat hoort bij ons werk.  Het gemis van dit ‘face-to-face’ contact is wat het werk in deze tijd moeilijker maakt.

Ik denk dat deze periode waar we nu met zijn allen in zitten sowieso voor iedereen een extra belasting is bij alles wat je doet. Nu ook mijn opa al tien dagen met Corona is opgenomen in het ziekenhuis lopen werk en privé wat door elkaar heen. Mijn opa, 81 jaar, in goede gezondheid en goede conditie, nu ineens opgenomen. Medisch ethische dillema’s over wel of niet reanimeren, wel of niet beademen en wel of geen IC komen dan dichtbij.

Uiteraard weet ik als geen ander wat twee tot vier weken beademing op een IC met een lichaam doet en dat je dat een lichaam van 81 jaar niet aan wil en kan doen. Als het om je patiënt in het ziekenhuis gaat bekijk je die objectief en ben je het hier direct mee eens. Is het je opa, dan denk je toch anders, maar weet je diep van binnen heel goed wat wel en niet goed is.

Dus is het zijn van een verpleegkundige op de IC een extra belasting in deze tijden? Misschien wel. De werkzaamheden zijn in hoeveelheid iets toegenomen. Waar je normaal de verantwoording hebt over één of twee patiënten, kunnen dit er nu drie zijn en wellicht misschien vier de komende weken. Er worden zoveel mogelijk ‘handen aan het bed’ gerealiseerd in de vorm van al het waardevolle ondersteunende personeel. Zowel mentaal als fysiek is het werk wellicht wat zwaarder. Maar persoonlijk voelt dat voor mij niet zo. Al het gemotiveerde ondersteunende personeel vanuit heel het ziekenhuis dat de werklast verlicht en bijdraagt aan de bijzondere sfeer die ontstaat, maken ook dat je enorm veel energie krijgt van het werk. Zodoende kost mij het werk momenteel misschien meer energie en word je extra belast, maar dit wordt opgeheven door de verbondenheid die heerst op de afdeling.

We zijn op een missie!