Na een drukke avonddienst reed ik naar huis. Ik was blij dat ik eindelijk naar huis kon, want ik verlangde enorm naar mijn bed. De gehele dienst waren we druk bezig geweest en morgen stond mijn wekker weer vroeg. Op het moment dat de verkeerslichten bij de Erasmusbrug op groen gingen, reed ik samen met de auto naast mij als eerste weg. Na de Erasmusbrug reed ik ongeveer 50 km per uur toen ik een vrouw naast de weg zag staan. Ze keek naar de auto’s terwijl ze op de stoep stond. Opeens begon ze de weg over te steken, zo’n vijftien? meter bij ons vandaan. De auto die naast mij op de rechterbaan reed begon te toeteren naar haar, ze gaf geen kick. Hij begon te remmen, net als ik deed. Als ik doorreed, zou ik haar hard geraakt hebben: een auto ongeluk.

Ze passeerde net de auto die rechts van mij reed en kwam bij mij op de voorkant van mijn auto terecht. Van dit moment weet ik nog weinig. Ik dacht dat ik mijn eigen auto naar voren en achteren voelde bewegen. Op hetzelfde moment zag ik dat de vrouw met haar heup op de grond viel en zich met haar hand op ving. Ze stond op en liep verder. Ik hoorde een klap, een dreun en heel veel getoeter. Dit is hoe het auto ongeluk verliep.

Een onverwachte wending: hoe een auto ongeluk mijn leven veranderde

De vrouw was twee meter van mijn auto af en stak de weg zomaar over aan de andere kant van de Maasboulevard. Daar reden op dat moment gelukkig geen auto’s. Ze keek achter om en had allemaal zwarte vegen op haar gezicht. Ze zwalkte over straat. In de adrenaline rush stapt ik uit mijn auto. Ik wilde haar aanhouden. Stel je voor dat zij wat had. Ik had zojuist een mens aangereden. Een persoon. Ik riep naar haar, maar ze liep door. Totaal in een ander universum, door het auto ongeluk. Ik draaide mij om en riep om hulp. Er stonden tientallen auto’s achter mij, de meeste hadden hun raampje naar beneden gedaan. Er stond een groepje mensen toe te kijken op de stoep. Veel hadden het auto ongeluk zien gebeuren. Dat een vrouw (onder invloed van weet ik niet veel) zomaar de straat over stak. Waar het niet kon. En dat er een andere vrouw (ik dus) in paniek was en niet wist wat ze moest doen. Niemand hielp mij. Niemand belde 112. Daar stond ik dan.

Hoe ik mijn leven veranderde na een auto ongeluk: mijn zoektocht naar betekenis en doel

Na mijn kreet om hulp riep iemand uit zijn auto dat ik achter haar aan moest gaan. Zie je het al voor je? Vrouw rijdt vrouw aan en rent achter haar aan. Natuurlijk zou ik dat niet moeten doen. Als ze al zo voor mijn auto ‘springt’, waar is ze dan nog meer toe in staat? Ik riep terug dat hij het moest doen. Ik wist niet wat ik moest doen. En ik was in shock door het auto ongeluk. Op dat moment kwam er een motorrijder aanrijden. Hij had door dat het foute boel was en zette zijn motor voor mijn auto neer. Op dat moment kwam het besef eigenlijk pas dat er een andere auto met 50 km per uur op mij was ingereden. Op dat moment keek ik denk ik pas achter om en zag ik een auto staan die totall loss was. Ik zag een andere vrouw zitten. Ze keek met grote ogen om zich heen en vroeg of alles goed met mij was. Ik zei ja en ging terug naar mijn auto. Ik moest de politie bellen over dit bizarre auto ongeluk.

Nog steeds dacht er niemand – vanuit alle auto’s die achter ons stonden – dat wij hulp nodig hadden. Ik nam plaats in mijn auto en er kwam een man naast mij staan. Meisje.. Meisje.. rustig aan. Die vrouw stak zomaar over, jij kunt er niets aan doen. Die vrouw. Ik had een vrouw geraakt. Ze was op straat neergekomen en zomaar doorgelopen.

Een onverwacht ongeluk: hoe ik me voorbereidde op wat er daarna kwam

Inmiddels had ik 112 aan de lijn. Ik moest huilen en vertelde dat ik zojuist iemand had aangereden, dat zij de straat overstak op een punt waar het echt niet kon, dat ik moest afremmen en dat diegene achter mij die vrouw waarschijnlijk niet had gezien en met 50 km per uur op mij inreed. Ze vroeg waar ik stond. Ik wist het niet en antwoordde dat ik in Rotterdam stond. Hoe kon ik nou niet weten waar ik stond? Geboren en getogen in Rotterdam… Naja geboren in Capelle en getogen in Krimpen en veel te vinden geweest in Rotterdam. Op dit punt heb ik vaak oud en nieuw gevierd en genoten van de stad. Ik wist dat ik bij de Erasmusbrug stond, maar verder kwam ik niet. Ik moest huilen en kon niet meer praten. En ik gaf mijn telefoon aan de man die naast mij reed en de vrouw net had kunnen ontwijken. Hij wist het ook niet, hij was ook in shock. Ik ademde diep in en diep uit. Wilde op maps kijken, maar die app stond in mijn telefoon en mijn telefoon was in de handen van die man.

Hoe mijn auto ongeluk mijn carrière veranderde: de lessen die ik heb geleerd over werk en leven

Ik liep naar de man toe en vroeg om mijn telefoon, keek op maps en gaf de locatie door. De vrouw aan de andere kant van de telefoon vroeg of er gewonden waren. Ja was mijn antwoord. Ja. Ik had namelijk een vrouw aangereden. Ondertussen zag ik die vrouw een fiets stelen en liep de motorrijder achter haar aan. Ze was in paniek en liep met grote passen weg. Ik legde de situatie uit aan de vrouw en liep naar de auto die totall loss was. Aan het meisje vroeg ik of zij pijn had. Ze gaf aan dat ze nek pijn had. In alle paniek dacht ik aan mijn zus die al jaren last heeft van een whiplash. Ik wilde niet dat door die vrouw die zomaar overstak, waardoor ik moest remmen, dat diegene achter mij last zou hebben van een whiplash. Ik vergat mijzelf helemaal, ik voelde niets. Ze stuurde een ambulance op ons af en terwijl zij dat zei zag ik de junkie oversteken en de motorrijder er achter aan rennen.

Hoe ik mijn geliefden betrok bij mijn herstel na een auto ongeluk: mijn persoonlijke verhaal

In de tussentijd praatte ik met het meisje achter mij. Zij was ook verpleegkundige in het Erasmus MC. De man die naast mij reed wilde weggaan, maar ik vroeg hem om te blijven. Hij was er getuige van dat er zomaar een vrouw overstak op een weg waar dit niet mocht. De motorrijder was ook terug gekomen en vertelde dat de de vrouw die zomaar overstak aangaf dat alles in scene gezet was en dat zij dit allemaal deed voor een film. Hij had haar niet kunnen overtuigen om te blijven en ze was de metro ingevlucht. Ze was de metro in gevlucht nadat ze meerdere fietsen had geschopt en het Mainport Hotel in probeerde te gaan. Ze was over de hekjes gesprongen en uit het oog verdwenen.

Er kwam een ambulance aanrijden, maar dit was niet die van ons. Zij wiste niet wat er gebeurt was en doordat het meisje achter mij nekpijn had, vertelde ik dat ze naar haar moesten kijken. Ik vergat mijzelf. Het meisje werd gecheckt, de politie arriveerde en ik deed samen met de man die naast mij reed ons verhaal. De motorrijder vulde het verhaal hierna aan en we keken hoe het meisje wat achter mij reed op de brancard werd getild, een infuus kreeg en de plaats van het ongeluk verliet. Hierna werd ik misselijk en voelde ik de onderkant van mijn rug. Ik gaf dit door aan de politie en zij vroegen wat de ambulance medewerkers hadden gezegd. Niets. Ze hadden mij niet gecontroleerd. Ik moest van de politie langs de huisartsenpost (HAP) rijden als ik last zou blijven houden…

Mijn weg naar herstel na een auto ongeluk: hoe ik fysiek en emotioneel sterker werd

Ergens nadat ik de politie had gebeld, dacht ik er ook aan om mijn vriend te bellen. Aangezien zijn wekker altijd vroeg staat, was hij al aan het slapen. Hij sliep door mijn telefoontjes heen en om deze reden belde ik zijn moeder. Eerst dacht ik dat ik wel zelf terug kon rijden. Ik wilde niemand tot last zijn. Toen ik de stem van zijn moeder hoorde wist ik genoeg. Ik brak en de woorden kwamen stamelend uit mijn mond. Zij heeft hierna mijn vriend wakker gemaakt en samen met zijn stiefvader is hij mij op komen halen. De politie en de motorrijder hebben de gehele tijd gewacht totdat zij er waren.

In de auto van mijn vriend heb ik mijn werk gebeld en doorgegeven wat er was gebeurd, mijn manager een bericht gestuurd, de afspraak van de volgende dag afgezegd en de HAP gebeld. Ik werd daar onderzocht.. de rug-, schouder- en nekpijn passen bij de klap die ik had gemaakt en de hoofdpijn en misselijkheid bij een (lichte) hersenschudding.

Wat ik wilde dat ik wist voordat ik in een auto ongeluk belandde: mijn advies voor anderen.

Ik was toen nog steeds in shock. Niet zo zeer door de pijn die ik had. Maar gewoon dat er een vrouw oversteekt, wordt aangereden met 20 a 30 km per uur en dat ze opstaat en weer verder loopt. Dat zij niet voor reden vatbaar is en dat ze gewoon is gevlucht. En hiernaast was ik het meeste in shock van de omstanders. Zoveel mensen bij elkaar, iedereen lijkt het beter te weten, maar er zijn maar twee mensen die helpen. Twee mensen van de misschien wel meer dan twintig omstanders. Ik hoop dat diegene die deze blog lezen in het vervolg direct hulp aanbieden. Al is het er bij staan, 112 bellen of iets anders. Als je zo in shock bent dan weet je zelf niet meer goed wat te doen…