Blog 2: Welke uitdaging en depressieve patiënt

Lees hier blog 1.

In mijn tweede jaar mocht ik stage lopen in de thuiszorg. Dit was echt een super leuke en ook leerzame stage. Doordat je in de thuiszorg de routes alleen loopt, had ik al snel veel verantwoordelijkheid. Ik mocht zelfstandig routes lopen na het afronden van bepaalde toetsen. Zo had ik mijn eigen route die op een kwartiertje bij mijn huis vandaan was. Ideaal. De collega’s waren ook aardig en de routes dat ik mee liep met een verpleegkundigen waren altijd leuk. Ik denk dat ik het creatief nadenken echt in de thuiszorg heb geleerd.

Maar op een gegeven moment zag ik de uitdaging niet meer. De routes waren dag in en dag uit hetzelfde en als leerling deed ik meer de ‘makkelijke’ routes, dan de complexe routes. Ook werd ik vaak ingezet bij cliënten die psychosociale zorg nodig hadden. Dat was erg makkelijk, aangezien ik toch een stagiaire was die zij maar een klein loontje gaven. En of ik nou mee liep met een collega, of de psychosociale zorg bood aan een depressieve patiënt, voor hen was dat het zelfde. En met de – toen al – tekorten in de zorg was deze keus snel gemaakt. Dit resulteerde in elke week vier uur doorbrengen met deze depressieve patiënt. Met de makkelijke routes en de zorg voor deze patiënt, zag ik de uitdaging niet meer. Waar deed het nog voor? Een stage was toch om van te leren? Waarom kon ik dat dan nu niet doen?

Tevens is de verpleegkunde opleiding gewoon erg zwaar. Veel stof om te leren, moeilijke toetsen en tegelijkertijd ook nog stage lopen. En, naast dat stage lopen had ik ook nog een baan bij de Albert Heijn als broodmedewerker. Ik begon mij af te vragen welke uitdaging ik nog had en of ik überhaupt ooit mijn duale plek zou krijgen die ik zo graag wilde met geen enkele ziekenhuis ervaring. Ik zag de uitdaging niet meer in mijn stage en dacht dat het misschien wel beter was om te stoppen met de opleiding.

Dit laatste besprak ik toen nog niet met iemand. Ik wilde eerst die uitdaging aanpakken. Want ik dacht als ik weer uitdaging heb, dan vind ik de opleiding waarschijnlijk ook weer leuk om te doen. En dat zou betekenen dat ik dan niet meer wilde stoppen met de opleiding. Ik besprak dit met mijn werkbegeleider van de stage instelling en deze snapte mij deels. Ergens vond ze dat ik zelf de uitdaging moest creëren. Helemaal met haar eens, maar toen snapte ik haar niet. Ik had wel uitdaging gecreëerd als ik wist hoe dit moest, maar hier liep ik dus op stuk.

De werkbegeleider nam mij toen mee naar complexere casussen. Zo weet ik dat wij een man bezochten met een diepe ulcus die dagelijks verzorgd moest worden, waarna er ook nog compressief gezwachteld werd. Ik had nog nooit zo’n grote wond gezien. Dit was indrukwekkend. Hiernaast nam zij mij mee met haar taken. Zij was HBO Verpleegkundige en werkte deels op kantoor en deels in de wijk. Het administratieve gedeelte op kantoor vond ik ook erg ingewikkeld en een ver van mijn bed show. Maar zij dacht dat ik het wel leuk zou vinden als ik hier het een en ander over te weten zou komen, dus legde zij mij dit uit. Als laatste brachten we complexiteit aan bij de depressieve patiënt. Naast een depressie had zij ook pleinvrees. Het kwam vaak voor dat ik in de vier uur dat ik bij haar was, ook nog boodschappen moest doen. Simpelweg omdat zij dat niet durfde. Samen met mijn werkbegeleider maakte ik een plan om deze cliënt uit huis te krijgen. Het begon met het voorstellen, praten over haar angsten, haar ondersteunen en begrip geven. En het eindigde met een wandeling door de straten van Rotterdam. De blijdschap bij de cliënt gaf mij zoveel voldoening. Ik wist niet dat dit mogelijk was.

Ik denk dat je als leerling niet het gehele plaatje overziet. Je weet niet wat er allemaal gedaan moet worden als verpleegkundige, of überhaupt binnen een organisatie. Hierdoor kijk je maar dicht bij jezelf als het gaat om nieuwe dingen oppakken. En dit is meer dan logisch. Soms heb je een zetje nodig van een gediplomeerd verpleegkundige die jou kan vertellen waar de uitdagingen liggen. Juist door dit bespreekbaar te maken en een plan te maken waardoor je werkzaamheden weer uitdagend worden, vind je dan weer plezier in je stage. En eerlijk, in mijn werk als senior-verpleegkundige vind ik geen enkele dag saai. Ik kan dagelijks nadenken over moeilijke casussen, het verlenen van psychosociale zorg en bijdragen aan kwaliteitsverbetering op de werkvloer. Soms zit de kunst in het niet gelijk oordelen en niet te klein te denken. Ook in vragen om hulp en vroegtijdig aan de bel trekken.

Lees hier deel 3.