Blog 1: Ik kwam huilend thuis & dementie

Ik was in tranen op het moment dat ik de sleutel in het slot draaide. Gelukkig was mijn moeder thuis. Niets is zo fijn als dat wanneer je een hectische dag hebt gehad, je dit kan delen met iemand. Mijn moeder kon vroeger wanneer ik thuis kwam altijd luisteren naar mijn verhalen, zolang er maar geen bloed of andere enge dingen in naar voren kwamen. Ik vloog mijn moeder in de armen en de eerste minuten kon ik niets anders doen dan snikken. Mijn moeder vroeg al snel wat er aan de hand was. In deze blog ga ik wat dieper in op dementie.

Ik weet dit moment nog zo goed. Het was in mijn eerste jaar en de eerste stage periode van de HBO-V. In deze periode moesten we een half jaar stage lopen, waarvan de eerste weken fulltime waren. Ik zag veel. Ik hoorde veel. Ik nam alles in mij op. En dit eiste zijn tol. Er gebeurde zo veel op de gesloten psychogeriatrische afdeling en alles raakte mij. Ik dacht over alles na en vond dingen die ik zag zo heftig.

De mensen die stervende waren, niets meer voorstelde en enkel in bed konden liggen. Dag in dag uit moesten we deze mensen wassen. Zij hadden een heel leven gehad. De oorlog meegemaakt (en soms meerdere). Vaak kinderen op de wereld neergezet en eindigde zo. Stil, alleen, in een bed in een deprimerende kamer. Elke ochtend werden ze gewassen en elke dag telden ze waarschijnlijk af naar het moment dat ze weer mochten gaan slapen.

De mensen die dementeerde en volledig in het verleden leefde. Je zag ze over de gang lopen, op zoek naar huis moeder. Huilen omdat ze de afdeling niet af konden. Want, ze moesten de trein halen om naar een broer of zus te gaan. Maar, die broer of zus was allang overleden. Die mensen leefde in het verleden en hun dagelijkse zorgen waren de zorgen van jaren terug.

De familie die één keer in de week a twee weken langs kwam omdat zij ook een druk leven hebben met het gezin, of andere zorgen. De mensen wachtten een hele week op het bezoek en keken hier naar uit, maar waren een uur na het bezoek al weer vergeten dat het bezoek was geweest. En zo begon het uitkijken naar het bezoek weer opnieuw.

Of dan de echtgenoot van iemand met dementie. Hoe verdrietig was dit dan. De mensen herkenden hun echtgenoot niet meer, terwijl hij/zij zoveel liefde stak in het bezoeken van de patiënt en soms dagelijks kwam. Wat moet dat veel pijn doen.

De casussen grepen mij zo erg aan dat ik na mijn eerste week dus huilend thuis kwam. Mijn moeder begreep het, aangezien zij vroeger een keer een vakantie baan had gehad in een verzorgingstehuis en dezelfde casussen daar had gezien. Ik vroeg mij af waarom ik voor deze opleiding haf gekozen en hoe ik dit kon afronden. Ik zat in mijn eerste jaar. Ik had er pas een half jaar opzitten en ik moest nog een half jaar deze stage afmaken. Maar hoe? Toen gaf mijn moeder het mooiste advies wat zij ooit kon geven aan mij. In haar woorden zei ze: ‘Maaike, probeer dan het zonnestraaltje voor deze patiënten te zijn. Neem het verdriet weg, maak een grapje. Probeer het te relativeren voor de patiënt.’

Dit advies nam ik ten harte. De weken daarna praatte ik honderd uit tegen de vrouw die elke dag op bed gewassen werd en zag ik af en toe een glimlach op het gezicht van deze vrouw.

Ik ging naast de vrouw met dementie zitten en sprak met haar over het verleden. Over haar broers en zussen, haar moeder en maakte een levenslijn. Van de geboorte tot het punt waar zij nu is, op de gesloten afdeling. Deze levenslijn werkte ik uit in een boek en dit boek nam ik dagelijks met haar door. Geweldig vond zij dit. Op sommige plekken had ik foto’s geplakt die ik van haar familie had gekregen.

En met de familie die langs kwam maakte ik een praatje over de afgelopen weken, hoe deze man uitkeek naar het bezoek, er zo van genoot op het moment dat ze er waren, maar het ook weer zo snel vergat. Maar dat dit wel zijn lichtpuntje was. De familie heeft soms niet door hoe eenzaam de mensen zich kunnen voelen en dit gaf voor hen wat inzicht in de gevoelens van hun vader, opa en overgroot opa.

En de echtgenoot van de man met dementie.. Ik nam foto albums met haar door over vroeger. We praatte over het beroep van haar man, hun trouwdag, hun huwelijk, de kinderen en soms kon meneer zelfs meepraten. Hoe blij hij dan was als hij wat herinnerde en mee kon praten.

Het huilen zette zich om in succesverhalen. In verhalen waarin een lach zat, verdriet uitgesproken kon worden en ik durfde te handelen naar wat ik de juiste zorg vond. Zorg waarin de patiënt centraal staat, met zijn of haar achtergrond en normen en waarden. Ik denk dat ik deze stage heb leren te genieten. Ik denk dat ik deze stage heb geleerd de zonnige kant in te zien bij de verdrietige casussen. Maar, dit heeft voor mij ook een half jaar geduurd.

Ga naar deel 2.