Daar lag zij dan. Al een maand. In de nachten was ze aan het malen en sliep ze slecht. Het begon eigenlijk al bij het in slaap vallen. Dit lukte niet. De gebeurtenissen van de afgelopen tijd spookten door haar hoofd. Op zich meer dan logisch… ze zou voor een simpele operatie gaan in een perifeer ziekenhuis, maar deze liep anders dan verwacht tot een ELD aan toe. Er volgde tijdens de operatie al snel een complicatie: een onverwachte bloeding. Er werd een verband ingebracht en mw. mocht naar huis. De operateur kon niets meer voor haar betekenen.

Helaas was de bloeding groter dan in eerste instantie werd verwacht en werd mw. bij ons opgenomen. Ik weet nog heel goed dat dit in het moederdag weekend gebeurde. Mw. was heel ziek, had enorme hoofdpijn en was misselijk. Er werd gedacht aan een verhoogde hersendruk, veroorzaakt door te veel liquor vocht. Dit was allemaal het gevolg van andere complicaties waar ik nu niet te veel over ga vertellen. Ze voelde zich zo beroerd, maar was zo lief voor ons en voor de andere patiënt waarmee zij op de kamer lag.

Na een paar weken, verschillende buren en heel veel pijn, lag mw. nog steeds bij ons op de afdeling. Ondertussen had ze bedrust omdat zij een externe liquor drain (ELD) had gekregen. Als een patiënt een ELD heeft, dan mag de patiënt niet verticaliseren. De productie van de ELD wordt elk uur bijgehouden en indien nodig wordt de ELD in hoogte versteld om dan wel meer of minder te gaan aflopen. Dit heeft allemaal te maken met de liquor druk en daarmee de klachten van de patiënt. Het afloop beleid van de ELD, dat bepaald de neuroloog. Het pijnteam was in consult en mw. kreeg meerdere zware pijnmedicaties.

Doordat alles al zo lang duurde en de pijn nog steeds niet dragelijk was, wilde mw. eigenlijk niet meer leven. Het was niet meer te houden, ze kon geen fijne positie in bed vinden en was in vlagen zo misselijk. Voor het slapen gaan kreeg mw. haar avondmedicatie en lag zij soms uren nog wakker, of had zij gebroken nachten. Ondanks dat er ook slaapmedicatie gegeven werd. De verpleegkundige die deze avond voor haar zorgde zat met haar handen in haar haar. Ze wist niet wat ze nog meer kon doen om de patiënt comfortabel te maken. Ze had ook alles geprobeerd en nu was het afwachten op de artsen, tot dat zij de patiënt hadden gezien en eventueel nog iets bedachten om het comfort van mw. te verhogen. Dit gaf haar een vervelend gevoel. Eigenlijk wilde ze graag naast mw. haar bed gaan zitten en bij haar blijven tot dat zij sliep, maar ze had ook nog zes andere patiënten waar ze voor moest zorgen. Dus dat kon niet. Ze uitte haar radeloosheid en ik gaf aan dat ik net klaar was met de dingen die ik moest doen, dus ik kon wel even naast het bed van haar gaan zitten.

En zo zag ik haar dus liggen. Inmiddels wat vermagerd, want er was een hoop spiermassa verdwenen van het continu in bed liggen. Ze was aan het woelen in bed en aan het huilen. Op het moment dat ik naast haar ging zitten leek het ook net of ze aan het hyperventileren was. Ik begon met ademhalingsoefeningen uitvoeren. Ze volgde mijn in- en uitademing. In door de neus en uit door de mond. Al snel raakten we aan de praat over de afgelopen tijd, de rollercoaster waar zij zich nu in bevind.

Ik vroeg hierna naar haar hobbies. Zij antwoordde dat ze het leuk vond om te puzzelen. Ik heb daar totaal geen affiniteit mee, dus wist niet hoe ik daar op in kon gaan. Al snel kreeg ik door dat het om legpuzzels ging. Dat is ook niet iets wat kan als je plat in bed moet liggen. Om deze reden vroeg ik door naar haar andere hobbies. Hierop antwoordde zij dat ze fietsen heel leuk vind. De fietsroutes door de Veluwe kwamen bij mij binnen. Zomers lang heb ik met mijn ouders daar allerlei routes gezien. Toen ik dit vertelde kwam er een lach op haar gezicht. Zij was daar ook geweest en kende de plekjes die ik beschreef.

Zelf heb ik wel een keer gemediteerd en ik vond het heerlijk. Het schoot mij toen te binnen om haar mee te nemen in haar dromen naar de Veluwe. Op de fiets. Ik leidde haar in een korte broek op de fiets met het zonnetje op haar lijf langs de lavendel velden. In eens schrok ze soort van wakker en vertelde ze mij dat zij binnen was gekomen in winterlaarzen en dat het nu al hoog zomer was. Het weer was de laatste weken enorm omgeslagen. De mei maand was kouder geweest dan anders en de juni maand tot nu toe vol met zonneschijn. Ik bevestigde dit en zei dat ze maar weer lekker moest gaan slapen, want dan konden we de route door de veluwe afmaken. Ze deed haar ogen dicht en ik begeleidde haar weer op haar fiets. Langs de bossen, een briesje over haar lichaam en… weg was ze. Na vijf minuten viel ze al in slaap. Haar hand om die van mij. Haar hele lichaam ontspande zich. Ik wachtte nog eens vijf minuten tot dat ik bij haar bed weg liep. Daar lag ze dan. Helemaal ontspannen. Ik hoopte maar dat ze een fijne nacht zou hebben.

Een paar dagen later had ik weer dienst. Ze zag mij en begon te lachen. Haar man was op bezoek en vol met vreugde vertelde ze dat ik die verpleegkundige was die haar in slaap had laten vallen. Ik was Maaike. Ik lachte en vroeg of ze lekker had geslapen. Ze vertelde dat zij in geen dagen zo lekker had geslapen.