Wat gaat het corona virus voor de thuiszorg betekenen? Van welk scenario moeten wij uit gaan? Hoe gaat het met de cliënten die wij in thuiszorg hebben met corona? Hebben wij genoeg beschermende middelen? En, hoe lang is dit virus nog onder ons? Deze verschillende vragen gaan door het hoofd van een verpleegkundige in de thuiszorg tijdens corona. Ze kunnen allemaal niet beantwoord worden en brengen veel onzekerheid met zich mee. Lees het hieronder in de anonieme blog.

Vijf weken geleden, de eerste afmelding komt binnen. Een cliënt wil de zorg tijdelijk stoppen uit angst voor een besmetting met corona. Wij van de thuiszorg zijn tenslotte degene die van woonkamer naar woonkamer gaan en zorg leveren aan de kwetsbare ouderen. Zo goed als dat het mogelijk is probeer ik de mantelzorger uit te leggen dat ik de plek in de route niet vrij kan houden voor wanneer mevrouw wel weer zorg zou willen. Begrip is er, maar ook de onzekerheid en onrust die dit met zich meebrengt. Want, wat zou dit gaan betekenen? Op deze vraag heb ik natuurlijk geen antwoord. Hoe graag we met zijn allen op dit moment in de toekomst zouden willen kijken, zekerheden kan niemand geven.

Het voelt dan nog als stilte voor de storm. Waar je in de ziekenhuizen hoort dat alles gereed wordt gemaakt om de capaciteiten te vergroten, lijkt in de eerstelijnszorg alles nog door te gaan zoals voorheen. Achter de schermen wordt hard gewerkt om voorbereid te zijn op meerdere scenario’s, maar van welk scenario moeten we nou echt uit gaan? Weer zo’n vraag waar we met zijn allen wel antwoord op zouden willen, maar waar niemand het antwoord op kan geven.

Langzaam komen er steeds meer maatregelen om de verspreiding van het virus tegen te gaan. Voor de cliënten betekent dit vooral dat zij hun familie minder zien dan voorheen en dat gezellige uitstapjes voorlopig even niet gemaakt zullen worden. En ondanks alles is het voor ons nog altijd business as usual. Aanmeldingen komen binnen, overleggen gaan door maar telefonisch, maar bovenal blijven we met dezelfde bril kijken naar de zorgbehoefte van onze cliënten. Gaat deze mevrouw harder achteruit dan hiervoor? Is hier meer zorg nodig? Kan deze meneer eigenlijk nog wel thuis wonen? Misschien moeten we toch eens gaan overleggen met de huisarts?

Huisartsen.. Op dit moment druk bezet. Visites worden bij grote uitzondering gedaan, verder alles telefonisch. Wat mij op valt is dat de huisartsen zich al te goed realiseren wat het werken in deze tijd voor ons betekent en welke druk en beperkingen dit met zich mee brengt. Ze vragen hoe wij voorbereid zijn. Of het voor ons nog allemaal te realiseren is. Hebben wij eigenlijk wel beschermende middelen? Je merkt dat huisartsen met ons mee willen denken, maar dit lukt hun ook niet altijd. Zij hebben tenslotte last van dezelfde beperkingen als waar wij last van hebben.

Wanneer wij denken dat een cliënt niet langer thuis kan blijven wonen en dit willen bespreken met de huisarts valt er een grote stilte. Heel veel mogelijkheden zijn er op dit moment namelijk niet wanneer een cliënt niet meer thuis kan wonen. Logeerhuizen zijn gesloten en revalidatiecentra bereiden zich voor op een stroom aan corona patiënten. Dan zijn er nog de zorghotels, maar ook hun hebben bedden vrij gemaakt voor coronapatiënten die te goed zijn voor het ziekenhuis maar te ziek om thuis te zijn. Dan blijft al snel een opname in het verpleeghuis over. Waar dit al nooit een eerste wens van de cliënt was, (want, laten we eerlijk zijn hoe fijn is het om in je eigen huis te kunnen blijven wonen) zie je dat mensen hier op dit moment nog minder enthousiast over zijn.

Opname in een verzorgingstehuis betekent in deze tijd namelijk ook dat familie helemaal niet meer langs mag komen. Keuzes zijn er niet op dit moment niet altijd. Waar we normaal gesproken een scala aan mogelijkheden heb, worden we nu gedwongen om creatief te zijn. Hierbij proberen we te kijken naar oplossingen die zo dicht mogelijk in de buurt komen bij het belang en de wensen van de cliënt. En natuurlijk gaat alles nog altijd in overleg met de cliënten en hun familie. En ondertussen blijven wij doorgaan met het verlenen van zorg tussen de maatregelen door. Maar de onzekerheid blijft, want hoelang blijft dit mogelijk voor ons?

Gelukkig blijft er ook altijd ruimte voor positiviteit, want wat hebben we toch een mooi beroep met zijn allen he?! De saamhorigheid binnen alle sectoren in de zorg, samen werken met één doel: er zijn voor de patiënten en cliënten en ons uiterste best doen om het hoogst haalbare te realiseren. Samen strijden.