De angst en de onzekerheid in zijn blik was goed te zien. Ik moest tijdens mijn dienst op de corona intensive care mijn patiënt gaan uitleggen dat wij hem zouden gaan ondersteunen met de beademing. Er worden zoveel vragen gesteld, die ik soms niet kan beantwoorden. En familie kunnen zij niet zien op de meest angstaanjagende momenten in hun leven. In deze anonieme gastblog lees je mee hoe het er op een corona intensive care aan toe gaat.

Sinds een paar dagen is onze intensive care omgebouwd tot een corona intensive care. De gehele afdeling wordt gezien als ‘besmet’. Ik moet mij eerst volgens de regels aankleden met de juiste bescherming voordat ik de afdeling mag betreden. Dit betekent dat ik een FFP2 mondkapje, een haar kapje (aangezien ik lang haar heb), een spatbril of vuurwerkbril, een geel schort en handschoenen moet aantrekken. Zolang ik op de corona intensive care ben, moet ik deze bescherming aanhouden. Het mondkapje zit niet erg comfortabel, maar na een tijdje begin ik hier aan te wennen. Zolang ik druk bezig ben vergeet ik de irritatie eraan vanzelf. 

Deze dienst zorg ik voor een 58-jarige patiënt. Hij stond nog vol in het leven, werkte veel en had weinig gezondheidsklachten. Zo slikt hij enkel medicatie voor zijn bloedsuiker en heeft hij nog nooit in het ziekenhuis gelegen! Deze meneer is van de normale corona afdeling naar de intensive care gekomen omdat het ademen veel te zwaar werd. Dit komt door de dubbele longontsteking die is ontstaan door het corona virus. De enige behandeling die wij deze patiënten nu kunnen bieden is ondersteuning bij de ademhaling zodat zij niet aan zuurstof tekort overlijden. We proberen hiermee tijd te winnen zodat de longen weer kunnen herstellen uit zichzelf.

Op het moment dat ik mijn patiënt ging uitleggen dat wij denken dat wij hem moeten gaan ondersteunen met de beademing, merkte ik veel ongeloof bij mijn patiënt. Hij had direct heel veel vragen. De angst en onzekerheid was goed te zien in zijn blik. Ik vond het erg lastig om mijn patiënt gerust te stellen, omdat ik nog weinig antwoorden kan geven op vele vragen, ook de artsen hebben deze antwoorden nog niet. Als de patiënt aan de beademing gaat, wordt hij hiervoor in slaap gebracht. Voordat deze meneer in slaap werd gebracht, heb ik aangeboden om nog even te video bellen met zijn familie, aangezien zijn familie niet meer langs kan komen. Als de patiënt zelf geen smartphone heeft, dan regelen wij deze voor de patiënt. Dit is het enige wat wij nog kunnen bieden nu er helemaal geen bezoek langs mag komen.

Op het moment dat de patiënt geïntubeerd ging worden heb ik de familie nog even gebeld om informatie te geven en eventuele vragen te beantwoorden. Wederom waren er heel veel vragen waarop ik niet altijd een antwoord heb. Familie stelt vaak veel vragen opzoek naar hoop, meer zekerheid en vertrouwen. Wij als intensive care personeel willen deze hoop en vertrouwen heel graag geven maar dat kunnen wij niet doen. Wij kunnen geen valse hoop geven. Bij de familie hebben wij aangegeven dat wij alles gaan doen om de patiënt weer beter te maken, meer kunnen wij niet beloven.

Ik merk dat bij alle collega’s op de intensive care en in het gehele ziekenhuis veel spanning en onzekerheid is. Wij vinden allemaal de kwaliteit van zorg heel belangrijk, zo zijn wij ook opgeleid. Daarom zijn wij ook voornamelijk bang dat de kwaliteit van zorg verslechterd omdat wij voor veel meer ernstig zieke patiënten tegelijk moeten gaan zorgen. Het ziekenhuis doet er alles aan om zo effectief en veilig mogelijk te werk te gaan in samenwerking met elkaar. Ik ben enorm trots op het ziekenhuis waar ik werk en het gehele team van de intensive care!