Hiervoor doe ik het: er was de avond van te voren een spoedopname opgenomen. Het betrof een patiënt die een fikse voorgeschiedenis had en ook nog eens door een complicatie tijdens een vorige opname blind geworden was. Zijn zicht was volledig weg doordat zijn oogzenuwen afgestorven waren naar aanleiding van een sepsis. Ditmaal was hij opgenomen vanwege een ileus bij een ileostoma. Laten we hem voor het gemak de achternaam Visser geven. Die komt hier in de omgeving namelijk enorm vaak voor ;).

Ik mocht hem bij zijn voornaam noemen en noemde hem ook wel de ‘kontbeller’. Ook voor het gemak krijgt hij de naam Piet. Lekker ouderwets en ook niet te achterhalen ;). Naast de ileus had Piet ook nierinsufficiëntie. Die bleek uiteindelijk lastiger te behandelen dan de ileus want na een goed infuus en een afhangende maaghevel kwam de stoma productie op gang. Gelukkig maar.

Om nog even terug te komen op de bijnaam van Piet… door zijn verloren zicht kon hij niet zien waar hij zijn handen zetten in bed bij het opdrukken als hij hoger in bed wilde gaan zitten. Het kwam geregeld voor dat ik naar de bel liep en er loos alarm geslagen was. Ik vond dat niet erg. Het was deze week op de afdeling niet druk en juist door weer even op de kamer te komen, had Piet weer een praatje. Aangezien Piet veel humor had, en we tijdens de stoma zorg enorm veel afpraten en lachten, voelde ik aan dat ik hem wel in de zeik kon nemen. Zo geschiedde en noemde ik hem, toen hij weer een keer loos alarm drukte met zijn kont, de kontbeller. Want hij was deze keer voor de tweede keer op de bel gaan zitten en had daarmee op de rode knop gedrukt. Best een prestatie.

Hoe Zuster Maaike de zorgsector inspireert met haar verhalen in Hiervoor Doe Ik Het

Ik ben sterk van mening dat de zorg met een vleug humor en veel compassie gegeven dient te worden. In het ziekenhuis (misschien ook wel in andere settingen) wordt er vaak naar het ziektebeeld en de behandeling gekeken. Zo kwam het soms ook voor dat de artsen zich op de kamer wel netjes voorstelden, maar gingen roezemoezen over onbelangrijke zaken op een onverstaanbare manier. Piet wist niet wat er gezegd werd, of dit over hem ging en of het belangrijk was. Er zit een mens achter de patiënt. En nu was het een onwijs positieve en lieve man.

Vijf jaar geleden had Piet zijn zicht verloren. Zes jaar daarvoor had hij de liefde van zijn leven gevonden. Op latere leeftijd. Helaas. Vertelde hij met een zwaar accent hier uit de regio. Maar hij is zo gelukkig met de liefde van zijn leven. Elke ochtend belt hij met een glimlach van oor tot oor met zijn vrouw en elke middag klaart hij nog verder op als zij op bezoek kwam. We hadden het over een onvervulde kinderwens. Want iemand pas op latere leeftijd leren kennen, zorgt ervoor dat je dan geen kinderen meer kunt krijgen. Hij vond het jammer, maar zag alleen maar de positieve kant in. Hij had een prachtig leven gehad en het was het mooiste om de liefde te vinden en die had hij gevonden vertelde hij met tranen in zijn ogen.

Een kijkje in de wereld van de zorg met Zuster Maaike’s: Hiervoor Doe Ik Het

Het verlies van zijn zicht, verscheidende ziekenhuis opnames later en het feit dat zijn nieren het aan het opgeven waren, weerhield hem er niet van om continu naar het positieve te kijken. Ik kreeg een rapportcijfer tien van hem wat betreft de stomazorg, hij vond dat ik de fijnste begeleider was die hij ooit gehad had in de zorg en toen hij overgeplaatst moest worden naar de interne afdeling begreep hij dit volledig. Maar ik vond het niet eerlijk. Ik was juist diegene die het verschrikkelijk vond dat zo’n lieve man zo veel ellende op zijn bord gekregen had. Dat juist hij intern gezien niet opknapte en dat er verder onderzoek nodig was vanwege afwijkende nierfuncties. Ik was degene die er echt van baalde dat hij overgeplaatst moest worden.

Ik verheugde mij namelijk al op de vrijdag ochtend. Na drie dagen voor hem gezorgd te hebben, hadden we een routine opgebouwd. Eerst opfrissen. De ene dag met warme doekjes (swash) en de andere dag onder de douche. Energie sparen en energie verdelen. Zoals hij dat wilde. Ik nam hem aan mijn arm en samen liepen we van de eenpersoonskamer naar de badkamer een paar meter verder. Wij hadden de grootste lol en de leukste gesprekken. En nu moest hij gaan.

Dit maakte dat ik mij nog meer verbaasde over zijn positiviteit in het leven en zijn kijk op het leven. We leven allemaal maar één keer. Er komen verscheidende zaken op ons af en we hebben verschillende hobbels te nemen. We kunnen in zak en as gaan zitten omdat we de mooie wereld niet meer kunnen zien, de vogels niet meer kunnen spotten en de bloemen niet meer kunnen zien uitkomen. We kunnen in zak en as gaan zitten omdat ons lichaam ouder wordt, ons in de steek laat en dat we weer opgenomen zijn in het ziekenhuis. Maar dat levert niets op. Piet vertelde juist naar de mooie dingen te kijken. Herinneringen in zijn hoofd terug te halen van de natuur, de vogels en zijn geliefde. Zijn vrouw werd nooit ouder. En dankbaar te zijn dat ondanks alle ellende wij nog op de wereld zijn.

Bedankt Piet. Ik had het al tegen je gezegd. Je weet mijn achtergrond. Maar één weekje werken omdat ik de connectie met patiënten mis. En wat voor connectie hadden wij. Bedankt voor de wijze lessen.