Ik kreeg laatst een berichtje over dat ik een last zou zijn op de Intensive Care (IC). Een aantal weken geleden heb ik een paar inwerkdiensten gedraaid op de IC als buddy. Dit houdt in dat ik in deze diensten werd ingewerkt op de intensive care; ik moet weten waar alle materialen liggen indien deze gehaald moeten worden; ik moet alle soorten, maar voornamelijk intraveneuze, medicatie kunnen klaar maken; ik moet weten hoe ik de metingen kan verrichten op de kamer en ik moet een veneus bloedgas afkunnen nemen en kunnen uitlezen (en natuurlijk helpen bij ADL, verplaatsen in bed, verschonen, etc.). Allemaal taken die makkelijk te leren zijn, maar grote gevolgen kunnen hebben als het misgaat.

Dit maakt dat als ik daar rondloop, ik een hoge verantwoordelijkheid voel. En een soort van extra dienstbaarheid. Helaas is de corona crisis nog in volle gang en dat betekent de IC afdelingen langzaam weer volstromen met COVID patiënten. In die tijd is een buddy extreem handig. In mijn ogen zijn dan alle handen op de werkvloer nodig. Maar nee, volgens deze Instagrammer was ik tot last. Want zij had ook met buddy’s gewerkt en zij vond ze maar vervelend en tijdrovend. Dat zette mij aan tot nadenken en vandaar dat ik deze blog schrijf. Want, in de tijden van nood is het roeien met de riemen die je hebt. Extra handen erbij op de werkvloer is toch juist prettig, zou je zeggen?

Ik ben niet op haar berichtje ingegaan en heb het berichtje dan ook verwijderd. Ik noem haar even haar, maar voor hetzelfde geld was het een man. Ik weet het niet. Waarom ik haar heb verwijderd? Ik voelde een soort van woede en wilde mijn energie er niet aan kwijt raken. Achteraf denk ik zonde, want ik had best een gesprek met haar willen voeren en haar standpunt willen achterhalen. Want, ik ben van mening dat als je de kwaliteiten van iemand die je komt helpen op de juiste manier inzet, je heel veel hulp kan ontvangen. Dat heet iemand in zijn kwaliteiten zetten en daarmee is dat waardering.

Op het moment dat ik als verpleegkundige op de verpleegafdeling een super drukke dienst heb én er een student achter mij aanloopt, kan ik dat op meerdere manieren benaderen.

• Benadering 1. Ik zou kunnen zeggen: ‘Gatsie, hier heb ik dus echt geen zin en tijd voor, ga maar naar een ander team, want ik kan je echt niet begeleiden (je bent een last).’.
• Benadering 2. Of ik kan zeggen: ‘Wat fijn dat je er bent, ik zou je wat extra begeleiding willen geven, maar dat kan ik momenteel niet, zou je mij kunnen helpen waar nodig? Dat zal misschien betekenen dat je weinig leerrendement hebt vandaag en dat je de ‘vuile klusjes’ op moet lossen, maar dat betekent ook dat je mij enorm helpt en daarmee de patiënten ook waar wij voor zorgen.’.
• Benadering 3/4/5/etc. Niets zeggen, niets bespreken, niet overleggen, niet goed kunnen begeleiden. Verschrikkelijk zou ik dit vinden en met een schuldgevoel zou ik naar huis gaan.

Misschien zijn er nog wel meer benaderingen mogelijk, waarschijnlijk wel. Maar laten we benadering 1 en 2 even uitlichten. Want – op ervaring gebaseerd – wat gebeurd er wanneer deze benadering plaatsvind?

• Benadering 1. De student voelt zich niet welkom en zal met de staart tussen haar benen naar een ander team gaan. Als het zelfvertrouwen laag is of als de student onzeker is, dan kan de student de gehele situatie ook op zichzelf betrekken. Zonde, want dit is totaal niet de schuld van de student.
• Benadering 2. De student weet waar het op aankomt in de dienst. Een keer zal niet erg zijn. Leerdoelen kunnen aan de kant worden gezet en misschien kan er hierdoor wel aan persoonlijke leerdoelen gewerkt worden. In een veiliger leerklimaat dan benadering 1. Maar de student weet dat zij kan helpen waar nodig en zal zich waarschijnlijk nuttig voelen.

Het resultaat van benadering 2? Iemand in zijn kracht laten staan. Niet dat dit (de leerdoelen aan de kant zetten en vuile klusjes laten oplossen) elke keer moet gebeuren als je werkt met een student, maar wel dat dit zo vaak als het nodig is mag gebeuren als ik werk als buddy op de intensive care. Ik kies hier namelijk voor. Om dienstbaar te zijn naar de patiënten, maar ook naar de IC-verpleegkundigen.

Ik ben een ervaren verpleegkundige, met 7 jaar erving in het grootste Academische ziekenhuis van Nederland (inclusief duale student tijd) en daarnaast 5 jaar ervaring op een enorme complexe afdeling waar patiënten in andere ziekenhuizen misschien wel op die intensive care of high care zouden liggen. Ik ben veel gewend, kan veel verpleegtechnische handelingen, ken mijn waarde en ik ken mijn grenzen. Laat mij dus gewoon helpen waar nodig én als ik iets niet kan, dan geef ik dit aan.

De benaderingen die ik kreeg.

• Benadering 1. Die kreeg ik op Instagram van de onbekende Instagrammer die mij niet volgde en mij toch een berichtje wilde sturen. Het resultaat? Ik was boos en had wat weken nodig om hier op deze manier op te kunnen reageren. Moet je je voorstelen hoe ik mij had gevoeld als dit in real life zo was geweest. Wat deze Instagrammer trouwens ook suggereerde… want als ik met haar zou werken zou ik een last zijn, dus waarom zou ik überhaupt helpen als buddy op de IC?
• Benadering 2. Die ik zou krijgen van mijn collega’s van het Beatrixziekenhuis. Natuurlijk zullen er drukke diensten zijn, dat ze hopen dat ik hen niet voor de voeten zal lopen. Maar met alle liefde wil ik werk van hen ontnemen en er samen voor zorgen dat we de dienst doorkomen.

Is mijn punt duidelijk? Dat als je de mensen inzet naar kracht, dat ze nooit tot last kunnen zijn? Voor hetzelfde geld laat jij mij een hele dag intraveneuze medicatie klaarmaken. Dat moet namelijk veel en vaak gebeuren op de intensive care. Dan heb ik een minder uitdagende dag, maar dan heb jij minder werk te doen en kan jij je richten op wat echt belangrijk is die dag. Reanimaties, COVID isolaties in- en uitlopen, beademingen instellen en ga zo maar door. Ik denk dus niet dat ik tot last ben, ik werk juist met plezier, ik denk eerder dat jij je kijk op de IC buddy’s wat kunt bijstellen ;).

Had ik je berichtje nog maar op Instagram, dan had ik je het direct kunnen vertellen. Het gaat om verwachtingen, communicatie en de juiste benadering. Ik hoop dat je er van leert. En… het niet met mij eens? Dat mag ook. Dan kunnen we erover in gesprek gaan.