Ik sprak de afgelopen weken met andere verpleegkundigen, verzorgenden en studenten uit de zorg. Allemaal uit andere sectoren, denk aan de thuiszorg, het ziekenhuis en de verpleegafdelingen. Het ging over de bonus die we eventueel kunnen krijgen, het feit dat wij ons niet gewaardeerd voelen, maar vooral over: ‘het is toch ons werk’. Natuurlijk. Wij hebben gestudeerd voor het verpleegkundig beroep. Wij kozen ervoor om onregelmatig te werken. En wij startten onze eerste baan met de wetenschap dat wij geen groot salaris zullen verdienen. Wij werken samen met elkaar en andere disciplines voor onze patiënten, en diens familie. Voor de ander. Echt een waanzinnig mooie insteek. En helemaal waar. Als ik kijk naar de zorg in Nederland dan valt mij alleen wel wat op. In deze blog ga ik dieper in op de vraag: wat is relativeren?

Niet alleen de afgelopen maanden, maar al een langere tijd. Wij, verpleegkundigen en verzorgenden, hebben zoveel veranderingen moeten doorstaan. Wij voeren een beroep uit wat zich de laatste jaren (gelukkig) laat leiden door wetenschappelijk onderzoek. Dit zorgt voor een aanpak waarin wij de best mogelijke zorg willen leveren. Volgens patiënten, verpleegkundigen/verzorgenden en de wetenschappelijke insteek. Dit leidt tot zorg die steeds verder reikt, een behandeling die steeds langer door kan gaan, patiënten die steeds mondiger worden en hiermee zorg die vaak aangepast moet worden naar die standaarden.

In de corona-crisis heb ik dagelijks te maken gehad met een verandering in protocollen, mijn hele afdeling is verhuisd én de zorg voor de patiënten is tijdelijk ook veranderd. Ook ik keek hier niet raar van op, want het is toch ons werk. Anderen zullen het wel veel meer moeten door staan. Op het moment dat heel Nederland thuis moest blijven, waren de cruciale beroepen aan het werk. Waaronder de verpleegkundigen en verzorgenden. Onze werkzaamheden gingen door. Bij sommigen van jullie zelfs terwijl jullie niet goed genoeg beschermd waren. En dan.. als nog.. vinden wij dat dit ons werk is.

Als het gaat om wat relativeren is, dan kan ik dit ook heel goed met alles wat ik mee maak op mijn werk. Het is altijd ergens anders wel erger/heftiger/emotioneler. Misschien kan de gehele beroepsgroep wel goed relativeren. Natuurlijk is het ons werk om ons continue aan te passen om zo de best mogelijke zorg te kunnen leveren. Besef je alleen wel dat wij de afgelopen tijd in een behoorlijke spagaat hebben geleefd als het gaat om het leveren van die beste zorg. Wanneer kies je voor je eigen gezondheid en wanneer voor die van de patiënt. Een ethisch dilemma, maar ik durf wel te zeggen dat die laatste bij ons op nummer één staat, waarna wij na een werkdag pas weer kijken naar onszelf en onszelf de volgende dag tijdens een dienst weer vergeten.

Een mooie instelling, maar wel leidend tot stress en uiteindelijk uitval van verpleegkundigen. Ik vind dat tegen over deze instelling en het werk wat verzet wordt, waardering mag staan. Ik vind dat wij opgemerkt mogen worden, zodat wij met plezier kunnen blijven werken, dat het gezellig blijft binnen het team en dat wij er financieel ook nog wat van terug zien.

Om deze reden had ik jullie op mijn instagram al gevraagd de campagne van SP en de PvdA te ondertekenen. Om deze reden vraag ik jullie nu om (als je rooster en je privé planning het toelaat) van je te laten horen op 5 september. Het spijt mij dat het een tijdje stil geweest is hier met blogs. Deze stilte heeft alles te maken met wat er de afgelopen tijd allemaal gebeurd is. Privé heb ik een drukke tijd gehad. De fase van afstuderen voor de master verplegingswetenschap was extra zwaar doordat ik helaas zeker wel zes weken ziek ben geweest (astma exacerbatie) en hier ook lang van heb moeten herstellen (en nog steeds merk dat ik mijn kracht en conditie weer helemaal moet terug krijgen).

Hiernaast kwam de corona-crisis en deze maakte de afstudeerperiode onzeker en het werken op de afdeling anders. Natuurlijk heb ik een tijd nagedacht om te posten over wat ik mee maakte, maar in vergelijking wat ik las, viel wat ik meemaakte in het niets. Dit maakte dat ik andere verpleegkundigen de kans wilde geven om blogs te schrijven (zie ‘Het corona virus in de zorg’), maar mijn eigen situatie niet ‘durfde’ te bespreken. Zonde. Want, als iedereen zo denkt, dan spreekt niemand zich uit.

Via instagram heb ik posts en stories gewijd aan jullie gevoel en emotie tijdens de crisis, bekeek ik de situatie vanuit maatschappelijk perspectief en heb ik jullie meegenomen naar hoe ik het heb ervaren. Voornamelijk vanuit huis dus, want zoals jullie weten heb ik vanaf midden maart tot eind april thuis gezeten. Eerst een griepje, hierna benauwdheidsklachten en na wat huisartsenpost bezoeken en corona testen verder, kon ik eindelijk bij de huisarts terecht die vaststelde dat ik last had van een longontsteking bij exacerbatie van mijn astma. Hiervoor ben ik toen met passende medicatie behandeld en helaas moet ik sommige medicatie nog steeds gebruiken. Ik ben bekend met astma, heb er jaren geen klachten van gehad. Of mijn astma er voor heeft gezorgd dat ik zo ziek was, of zoals sommigen ook speculeren, dat het corona is geweest.. ik weet het niet en ik zal het ook nooit weten.

Ondanks dat ik negatief getest ben, blijkt dat het alsnog corona kon zijn. Ik ben in ieder geval blij dat ik mij tijdens de periode dat ik ziek ben geweest aan de RIVM richtlijnen heb gehouden en bezoeken buiten de deur kon ik toch niet doen. Ik had daar geen kracht en energie voor (of überhaupt genoeg zuurstof). Hierna heb ik eind april een aantal diensten gewerkt, waarna ik in goed overleg met mijn manager in de maand mei, naast mijn vakantie, mijn overuren mocht opnemen. Dit zorgde ervoor dat ik een vrije maand had die ik kon invullen met mijn herstel en studie. Vanaf juni was ik pas weer voor 100% op de werkvloer te vinden en kon ik echt met eigen ogen zien wat er allemaal gaande was.

Dit maakte dat ik mij niet prettig voelde bij het idee om te schrijven over de corona-crisis. Hoe kon ik er over schrijven, als ik tijdens het ‘zwaarste moment’ ziek thuis zat? Hoe kon ik mijn mening geven en voor anderen spreken, als ik het zelf niet had meegemaakt. En daarnaast. Wat ik meemaakte in juni.. dat viel in het niets bij wat de verpleegkundigen op een corona afdeling moeten hebben meegemaakt.

Relativeren.. ik ben er ook goed in. In juni kwam ik terug op een nieuwe (maar oude) afdeling. Eind april had ik hier ook al een paar diensten rondgelopen, maar echt voor patiënten had ik nog niet gezorgd en een simpele rol tape wist ik bij wijze van spreken al niet te vinden. Ik voelde mij in juni net een nieuwe medewerker, alle ins- en outs van de afdeling moest ik onder de knie krijgen. In de tijd dat ik ziek was is de afdeling namelijk verhuisd van onze mooie 12^de etage met waanzinnig uitzicht over het mooie Rotterdam, naar het oude thoraxcentrum. Natuurlijk kan niets tippen aan de nieuwbouw van het Erasmus MC, zo ook deze ‘oude’ afdeling niet. Maar, het uitzicht op de Euromast, de meerpersoonszalen en de oudere indeling van een verpleegafdeling heeft ook wel weer iets.

In juni kregen wij (verpleegkundigen van de afdelingen die in dit oude thorax gebouw zitten) te horen dat wij hier waarschijnlijk blijven tot het einde van 2021. Dit was een verrassing die veel aanpassingsvermogen vraagt. Het belangrijkste is het eigen maken van de afdeling voor de verpleegkundigen. Ik zag de afdeling als korte tussenstop en had mij niet geïnvesteerd in andere aanpassingen naast de processen rondom de zorg en de zorg die verleend moet worden (zo hadden de werkgroepen lage prioriteit en werd er nog niet gekeken naar wat wij extra nodig hadden op de afdeling om ons werk goed te kunnen uitvoeren). De patiënten die bij ons worden opgenomen, moeten zich ook thuis voelen. Dus dit was stap één en hier is en wordt dan ook hard aan gewerkt.

De afgelopen maanden hebben mijn collega’s zoveel veranderingen doorgemaakt. Van veranderde zorg, veranderende bezoekregelingen, veranderde protocollen, naar dus ook een hele andere afdeling. Maar wij maken ons deze afdeling zo eigen, pakken alle werkzaamheden (werkgroepen, overleggen, etc.) zo goed op en werken alles tot in de puntjes uit. En dat te bedenken dat wij in mei 2018 ook al verhuisd waren, waarbij twee teams gefuseerd zijn en wij een tal van implementaties hebben doorgemaakt (aangepast patiëntendossier, een medicatie uitgifte systeem, andere werkwijzen, etc.). Het is niet raar dat alles tot nu toe zo goed verloopt, want het is ten slotte ‘ons werk’.