Laten we deze blog eens beginnen met het beantwoorden van deze vraag. Waarom heb ik voor verpleegkunde gekozen? Houd je vast. Ik wilde geen verpleegkundige worden. Ik had geen eens een voorstelling van hoe het er in het ziekenhuis, verpleeghuis of thuiszorg aan toe ging. Vroeger wilde ik dierenarts worden, maar als snel had ik door dat ik praten zo leuk vond, dat ik patiënten wilde hebben die terug kunnen praten. Dokter worden leek mij niets, ik wilde met mijn voeten in de klei staan en er direct zijn voor de patiënt. Ik had het idee vroeger dat artsen vooral poli’s draaiden, hun patiënten maar kort zagen en geen band opbouwden. Ik weet nu beter dat dit vaak wel het geval is, maar dat de artsen er altijd zelf bij zijn als het gaat om een band opbouwen. En dat dit bij elk specialisme anders is. Omdat ik het ziekenhuis altijd waanzinnig vond.. de lange gangen, de witte pakken en de mensen die er geholpen worden.. wilde ik verloskundige worden. Hoe mooi is het als jij er bij kan zijn als er een baby wordt geboren. Ik vind dit nog steeds een heel mooi moment in het leven. Heel intiem en het is fantastisch als jij dit kan begeleiden. Ik werd helaas uitgeloot voor de verloskunde opleiding en startte ‘maar’ aan de verpleegkunde opleiding.

Het doel was om mijn propedeuse te halen en erna naar de verloskunde opleiding te gaan. Hopelijk werd ik dan wel ingeloot. In mijn eerste jaar had ik mijn eerste full time stage. Dit was in het verpleeghuis van Laurens. Hier schreef ik al eens eerder een blog over. Ik vond het zorgen voor ouderen met dementie zo indrukwekkend. Ik wist niet dat ik hier zoveel voldoening uit kon halen. Het feit dat de verpleegkundige/verzorgende de bewoner de aandacht kon geven die nodig was en er voor diegene kon zijn. In dit jaar hoorde ik dat ik het volgende jaar de thuiszorg in mocht gaan. Ik wilde dat ook zien. Nooit gedacht dat ik de ouderen zorg al leuk kon vinden, dus hoe leuk zou het dan zijn als je bij de mensen thuis kwam?

En daar ging mijn droom om verloskundige te worden. Al snel wist ik dat ik op de kinderafdeling stage wilde lopen en obstetrie verpleegkundige wilde worden. Dit is – als ik het goed zeg – een verpleegkundige die samen werkt met de verloskundige en helpt tijdens bevallingen en de nazorg. Mijn tweede jaar was voorbij, ik had gesolliciteerd voor een duale plek in het Erasmus MC en mijn derde jaar ging beginnen. Vol goede moed begon ik op de volwassen verpleegafdeling. Ik vond dit nog leuker dan de ouderen zorg en de thuiszorg. Ik weet nog wel dat ik het idee had dat ik binnen het ziekenhuis nog meer kon leren. Al denk ik dat als ik toen der tijd een duale plek in de ouderenzorg had gehad, ik ook met een andere blik naar die zorg had gekeken en misschien wel hetzelfde had gedacht. Ik was verkocht aan de verpleegafdeling van het ziekenhuis. Natuurlijk ging niet alles goed, zoals ik ook al in een andere blog heb omschreven, maar ik vond het waanzinnig om met volwassenen te praten over hun ziekte, de betekenis van hun leven, hoe zij tegen de toekomst aan kijken en wat in hun ogen goede zorgverlening is. Er voor hen zijn op hun kwetsbaarste moment. De patiënten zien opknappen of juist begeleiden richting het overlijden. Super mooi, wederom heel intiem en dankbaar.

Binnen het ziekenhuis liep ik al snel tegen obstakels aan. Obstakels waarvan ik dacht dat het hoorde en waar ik als leerling verpleegkunde maar aan moest wennen. Geen begeleiding na heftige sterfgevallen, het niet bespreken van kritische situaties, etc. Door hierover te praten leerde ik al snel dat dit misschien niet helemaal juist was. Ik bedacht mij dat om goed voor je patiënten te kunnen zorgen, je ook goed voor jezelf moet zorgen. Maar hoe lastig is dat als je als leerling afhankelijk bent van de verpleegkundigen op de afdeling. Enorm! Dit maakte dat ik mijn afstudeer onderwerp snel had gevonden. Ik onderzocht hoe de student en jong gediplomeerd verpleegkundigen de palliatieve zorg ervoeren.

Mijn afstuderen zorgden ervoor dat ik de gehele obstetrie opleiding vergat en wist dat ik verder wilde studeren in de volwassenen zorg en dat ik de leerlingen en verpleegkundigen wilden helpen in hun werkzaamheden. Dat helpen kan met onderzoek, implementaties, luisteren, etc. Hierdoor kwam ik op de opleiding verplegingswetenschap.

Had ik aan het begin gedacht dat ik gelukkig zou worden van een master verplegingswetenschap? Had ik aan het begin gedacht dat ik sputum, canules en grote complexe oncologische operaties leuk zou vinden? Echt niet! Ik ben in de verpleegkunde opleiding gerold en vond het eigenlijk onverwachts heel leuk. En ik ben in het specialisme gerold waar ik nu in werk omdat ik leerling ben geweest op de afdeling. En in die master ben ik gerold door tegen heel veel obstakels op te lopen.

Ik denk dat iedereen begint met een opleiding in de zorg omdat het zorgen in je zit. Je wilt iets goeds doen voor de ander, zorgen voor de ander en zorgen wegnemen. Ik denk dat gaandeweg de opleiding je merkt waar je hart echt ligt. Misschien zie jij je altijd wel als chirurgisch verpleegkundige, maar vind je de interne kant veel leuker! Of verrast de ouderenzorg jou ook zo en blijf je daar plakken. Dus.. Waarom heb jij voor verpleegkunde gekozen?